RONALD VAN DER VAART

Mijn naam is Ronald van der Vaart, 19-11-1971 en ik woon in Sneek. Ik ben geboren en opgegroeid in Emmeloord (N.O.P.). Na de Havo ben ik op de M.B.O. in Zwolle werktuigbouwkunde gaan studeren. Na het behalen van mijn diploma ben ik verder gaan studeren op de H.B.O. richting Industrieel Management. In Februari '95 mijn propedeuse gehaald. In April van hetzelfde jaar heb ik op 23 jarige leeftijd een hersenbloeding gehad. 3 weken in coma gelegen, in het geheel ongeveer 12 weken in het A.Z. Groningen gelegen op i.c. en m.c.. Het zag er allemaal heel slecht uit, ik kon niet meer lopen en ook niet meer praten en na alle
waarschijnlijkheid zou dat volgens de doktoren zo blijven.

Ik was te zwak voor een Revalidatiecentrum en ging dus naar een verpleeghuis in Emmeloord. Ik kreeg een eigen kamer en mijn ouders kwamen alle dagen van 10.00 uur 's morgens tot 's avonds 22.00 uur mij verzorgen. Ze hebben me spraakles gegeven weer leren eten, ze poetsten mijn tanden en haalden mij uit bed met een lift om vervolgens in een rolstoel met mij te wandelen in de buitenlucht. Binnen een paar weken knapte ik zienderogen op en werd goed genoeg bevonden om naar een Revalidatiecentrum te mogen.

Dat werd de Hoogstraat in Utrecht. Dat was Augustus 1995. Tot nu aan toe had ik mijn ouders dagelijks om me heen gehad, nu moest ik het geheel op eigen kracht doen. Ik heb alles gedaan wat mogelijk was. Ergo, fysiotherapie, logopedie en zwemmen. Tevens wandklimmen in Nieuwegein. Ook heb ik meegedaan aan een documentaire op tv, Rembrandtkade 10, er waren 9 afleveringen. Ze hebben mij een jaar lang gevolgd samen met 10 anderen waaronder Michiel uit Harderwijk die in een dolle bui een duik nam in ondiep water en daar een dwarslaesie aan overhield. 21 jaar. Ik deed mee aan een fietstocht van Basel (Zwitserland) naar Utrecht en hij ging met een vriend op de motor met zijspan naar de Kaap. De uitzending was een groot succes en is verschillende keren op verzoek herhaald, met als gevolg dat ik waar ik ook kwam herkend werd. Was wel leuk trouwens, een geweldige opsteker in deze situatie.

De Evangelische Omroep heeft toen een documentaire uitgezonden, getiteld Rembrandtkade 10. De serie gaat over het thema 'Vechten voor een nieuw leven'. In de Hoogstraat, een revalidatiekliniek in Utrecht, leren mensen na een aandoening opnieuw te leven met hun handicap. Tien mensen uit de kliniek zijn de afgelopen twee jaar gevolgd door een cameraploeg van de EO. Van hun belevenissen tijdens de periode van therapie en genezing is een documentaire gemaakt. Eén van die mensen is de Emmeloorder Ronald van der Vaart.

Ronald loopt als een robot door de fitnessruimte van de Hoogstraat in Utrecht. Moest na een hersenbloeding weer leren lopen, eten en praten. Oefent vijf keer per week als een topatleet om 'een optimale prestatie neer te zetten'. Wat de EO-tv ons maandagavond liet zien is een jongen, die in een geinige dialoog met zijn vader wil demonstreren dat ze hem niet hoeven af te schrijven. Michiel uit Utrecht, voor het leven gehandicapt, zegt glunderend dat je zo lekker in een elektrische rolstoel kunt scheuren. De Hoogstraat, wat is dat voor een instituut ?? Ze revalideren daar niet alleen stuk gemaakte lijven, maar verstaan kennelijk ook de zeldzame kunst nieuwe hoop uit gekraakte botten te wrijven.

Na een jaar Hoogstraat ben ik naar Klimmendaal bij Arnhem gegaan, daar zouden ze naast lichamelijke therapieën ook weer de studie oppakken. Daar is niet zoveel van gekomen, alleen een uur fysio en een uur spraakles en verder had ik niks te doen. Dat viel erg tegen. Toen hebben mijn ouders de computer op mijn kamer in Klimmendaal geïnstalleerd en ben ik begonnen met het maken van visitekaartjes. Tegelijkertijd stuurden ze mij naar het Scholengemeenschap in Arnhem voor computerles en naar een reclamebureau in Oosterbeek. Daardoor kwam ik in contact met Emiel Ratelband. Samen met mijn vader zijn we daar een dag
uitgenodigd voor een sessie. Een geweldige ervaring !! Als je hem persoonlijk meemaakt komt hij heel anders over dan op tv.

Op de linker foto samen van 'TJAKKAAAAAAAAAAAAAA' en de rechter foto lopend over een bed met hete kolen !! Na een half jaar Klimmendaal vonden mijn ouders het wel genoeg en hebben mij naar huis in Emmeloord gehaald. Thuis konden ze me meer bieden, maar eerst lekker op vakantie !! Intussen hadden mijn ouders mij opgegeven voor een plaatsje in een woonvorm in Sneek, die toen in aanbouw was. Ik heb ongeveer een half jaar thuis gewoond. Ging naar zwemles want dat kon ik ook niet meer, nog niet trouwens, ik lig te diep en krijg daardoor water binnen en verzuip in de kortste keren. Kreeg kookles, want ik moest leren om mezelf te redden. en ging 3x per dag naar fitness. Eerst even met mijn ouders.

Op de bovenafgebeelde foto's was ik één van de tien deelnemers van een tiendaagse fietstocht vanuit Basel Zwitserland via Frankrijk en Belgie naar Utrecht Nederland. Al met al een aardig eindje fietsen, maar aangezien wij het qua het weer heel erg zonnig hadden onderweg, was dit een TOP ervaring !! En zeker een zeer positief effect was er op mijn beenspieren !! Vooral op het beschadigde/verlamde been (rechter been) had dit zeker een positief effect. En daarna heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeel uren actief getraind in de sportschool. En een groot voordeel was dat deze sportschool bij ons in de straat gevestigd was. Eric Butzelaar de eigenaar, 3x Nederlands kampioen bankdrukken en dus ook een boom van een kerel en ook veel verstand van alle spieren en oefeningen daarvoor om deze goed te trainen, heeft me al die tijd begeleid. Ook ging hij elke dag een uur met mij buiten lopen c.q. wandelen. Ongelooflijk hoe moeilijk dat was, de stoepjes of tegen een schuine kant op lopen MAAR VOORAL AF LOPEN. Door hem ben ik weer zo ver gekomen dat ik binnenshuis zonder rolstoel kan. Het gaat wel eens mis en lig ik languit over de vloer maar het wordt steeds beter.

Eind '97 kan ik komen wonen in de woonvorm. Nu wordt het echt menens. Ik moet mijn eigen was doen, mijn kamer schoon houden en ik wil mijn eigen eten klaar maken. Daar zijn ze niet zo blij mee want ik zonder mij teveel af. Maar ik had de afspraak met mijn ouders, als dat allemaal goed gaat, gaan we een huis voor je zoeken. Intussen heb ik bij Cap Gemini een cursus Frontpage / HTML gevolgd en werkte ik 2 dagen in de week bij Arbeidsvoorziening Leeuwarden, waar ik mocht helpen Intranet voor de Provincie Friesland op te zetten. Ook ben ik 2 dagen in de week werkzaam geweest bij Hotel Galamadammen in Koudum. Dit alles paste niet zo in de woonvorm natuurlijk want de bewoners gingen één of twee middagen naar een centrum waar bezigheid therapie werd gegeven en de rest van de week moest je maar zien hoe je die om kreeg.
Binnen een half jaar besloten mijn ouders en ik om maar eens op zoek te gaan naar een woning. Samen met een kennis uit Sneek gingen we op zoek.

Natuurlijk had ik liever een hutje op de hei gehad in goede gezondheid maar de situatie is niet anders. Ik kan niet meer auto en motor rijden, schaatsen en skiën, wat ik graag deed en goed kon. En zo kan ik nog een heleboel dingen opnoemen. Het zij zo !! Gewoon lekker realistisch blijven denken !!

Ik woon lekker op mezelf, ben een eigen bedrijf begonnen in het maken van Websites voor andere bedrijven en heb inmiddels veel vrienden en kennissen in Sneek. En daar ben ik heel gelukkig mee.

Dit was in vogelvlucht mijn verhaal, Ronald van der Vaart

Hieronder weergegeven een aantal andere foto's die ik tegen kwam en niet meteen wist te koppelen aan de tekst. Maar wel interessant genoeg vond om wel even te plaatsen !!

Zo was ik de eigenaar, samen met mijn vader, van een motor en daar kwam mijn vader met een club kameraden even op langs toen ik in een verzorgingshuis te Emmeloord na de coma aan het bijkomen was. Ook nog tijdens één of andere therapie wezen drummen, veel wezen zeilen met mijn ouders tijdens de zomermaanden. En dat je me een keer ziet met een bril op dat was een soort test. Niet dat ik niet goed kan zien, maar omdat er een soort trilling in mijn oogspieren zit !! (Ja wel even een trilling per 0,001 seconden !!) Dat heeft die bril, die de ogen wat meer rust zou geven, niet opgelost trouwens.
Her en der te zien met 'mijn grote kameraad Pepper (de hond / Dobermann Pincher). Op één of andere manier kon hij dit aanvoelen. Van het klinkt anders, beweegt anders en ruikt totaal anders (vooral eerst een ziekenhuisluchtje en daar zijn honden NIET dol op) maar het is Ronald !! Ik kon echt alles samen met Pepper doen en ook alles doen wat hij van anderen niet zou accepteren. Gewoon TOPPie, want aan zo'n band heb je deze situatie echt heeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel !!

En ook nog tijdens de kerstdagen even met een kerstmuts op de foto samen me een fysiotherapeut en tevens in een soort looprek aan de tippel met een andere fysiotherapeut.